Rozdział 21

Adeline wstała kilka minut po 14 i zdziwiła się że jest sama
-A tak, przecież Dominica jest w pracy a Grace w przedszkolu..... Zaraz! Przedszkole -wyskoczyła jak poparzona z łóżka i dopiero wtedy zauważyła na stoliku kartkę od Tho:

Deli, nie przejmuj się niczym. Odpocznij dzisiaj, wziąłem sobie wolne i zajmę się Grace. A i o swoją pracę też się nie martw, zadzwoniłem do przedszkola i powiedziałem że źle się czujesz. Mam nadzieję że masz się nieco lepiej. Zadzwoń do mnie jak wstaniesz i nie myśl o tym gostku. W kuchni masz śniadanie

T xxx

Po przeczytaniu tego listu uśmiechnęła się, Thomas był zawsze dla niej taki kochany i zawsze gdy tylko czegoś potrzebowała, nawet nie mówiąc mu o tym zaraz był obok niej, gotowy rzucić wszystko. Był przykładem najlepszego przyjaciela i taki właśnie był. I właśnie za to w pewnym sensie go kochała, jak brata. Poszła do kuchni i napiła się kawy której ostatnio piła coraz więcej. Na stole, tak jak było napisane w liście, leżały kanapki, kolorowe kanapki które wyglądały bardzo smacznie. Gdy zjadła śniadanie przebrała się w coś wygodniejszego i wróciła do łóżka, znowu zasnęła

*Widzę wokoło siebie pełno masek, identyczny masek i ten fakt mnie przeraża. Jest ich dużo, bardzo dużo i wszystkie zdają się bacznie obserwować mój każdy ruch. Żadna z masek nie przedstawiała uśmiechu czy też smutku, ich usta tworzyły nic nie znaczącą kreską, bez uczucia czy czegokolwiek, bez żadnego wyrazu. Chodzę w około i przyglądam się im. Zasłaniają cały widok, ukrywają to co jest z nimi. Chcę wiedzieć co tam może być a może jednak nie chcę? Chwilę potem grającą kołysankę, taką dziecięcą i maski się rozstępują dając mi drogę bym przeszła tam a raczej wskazują mi drogą. Jeszcze bardziej przestraszona idę tam i znowu otaczają mnie maski, jest ich coraz więcej, coraz więcej takich samych masek. Na końcu widzę światełko i wózek dziecięcy... zaraz... taki sam miała Grace. Moje serce bije jak oszalałe, biegnę w tamtym kierunku i gdy już jestem obok niego wózek znika jak obraz z starych telewizorach. Znika wszystko, maski, światło. Jest ciemno, nic nie widzę, nic nie chcę widzieć. Po chwili zapala się wszystko, jest jasno, zbyt jasno, mrużę oczy i wtedy zauważam jego *

Adeline obudziła się i od razu podniosła do pozycji siedzącej, ten sen może nie był tak przerażający jak jego poprzednie ale nadal budził w niej niepokój i obudziła się z gęsiom skórką na rękach. Spokojnie wstała i pościeliła łóżko, postanowiła że skończy ze strachem i nie da mu sobą zawładnąć. 'Koniec z tym' pomyślała 'Jestem wolna'

W tym samym czasie

Thomas poszedł odebrać do przedszkola Grace i ustawił się w kolejkę rodziców. Czekał tak kilkanaście minut przy okazji wysłuchując różnych rozmów 'zapracowanych biznesmenów' którzy gdy tylko odebrali dziecko już dalej lecieli. Pokiwał głową z politowaniem i wziął Grace za rękę

-Wujku, jestem już duża!

-Grace, tu jeździ dużo samochodów i dużo nierozważnych kierowców

-Eh.. no dobrze. Wujku, a czy wy z mamą byliście kiedyś razem?

-Nie księżniczko, od zawsze byliśmy przyjaciółmi

-A ty byś chciał, prawda?

Tho otworzyły się oczy bardzo szeroko. Skąd ta mała mogła wiedzieć o tym? Przecież to jego tajemnica i nie wie o tym nikt, absolutnie nikt

-Czemu pytasz?

-Odpowiedz, tak czy nie

-Tak księżniczko, podoba mi się twoja mama

-Wiedziałam! Nie bój się, nikomu nie powiem

-Słowo?

-Mango!

Zaczęli się oboje śmiać

-Słowo wujku, to będzie nasza tajemnica

Wrócił z nią do domu

-Jesteśmy mamo! -dziewczynka pobiegła od razu do pokoju i się przytuliła do niej

-Gdzie masz wujka?

-Tu jestem -wszedł do pokoju i Adeline od razu się do niego przytuliła

-Dziękuję

-Nie masz za co

-Mam, mam i oboje to wiemy. Jesteś najlepszym przyjacielem na świecie.........

*********************************************************************************

Cześć wszystkim! Kolejny rozdział i teraz mogę już śmiało powiedzieć że jeszcze kilka i będzie koniec tej części serii! Nie wiem jak wy ale ja się przywiązałam do bohaterów i pisanie rozdziałów sprawia mi samą przyjemność i jestem dumna z tego co już napisałam. Niestety komentarzy nadal nie ma :( i wyświetleń :( i jest mi z tego powodu smutno. Serio takie komentarze i wyświetlania podnoszą na duchu. Kolejny rozdział wkrótce <3

Never